De Stem – Jessica Durlacher

01.

Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Er zat best flink ‘schwung’ in. Het is vlot geschreven en heeft daardoor ook snelheid. Belangrijke grote gebeurtenissen werden in het boek persoonlijk gemaakt (angst, verdriet, troost) waardoor de invloed ervan op een individu of een gezin voelbaar werden.

Wel was het verhaal redelijk voorstelbaar omdat we allemaal de gebeurtenissen die ze heeft gebruikt, kennen. Maar alles bij elkaar heb ik er van genoten wat ook de reden was dat ik het in korte tijd heb gelezen.

Mijn cijfer is een 7,5.

Arie v.d.H

02.

De Stem gaat in het kort over een joods gezin, bestaande uit Zelda (psychoanalytica), echtgenoot Bor (advocaat en schrijver) en hun drie kinderen.

Dit mooi en boeiend geschreven verhaal begint in New York op 11 september, hun huwelijksdag. Een dag die overschaduwd wordt door de aanval op de Twin Towers. Een heel indringend begin van een boek, dat begint met een prachtige weergave van de spanning, de onzekerheid en de angst van die bewuste vrijdag.
Amal – de kinderopvang – komt voor het eerst als een zwarte prinses in de vers besneeuwde (witte) straat in het gezin binnengelopen.
Gestimuleerd door haar oppasgezin geeft Amal zich op voor de talentenjacht De Stem. Tijdens haar op tv uitgezonden auditie doet ze iets spectaculairs, voor het oog van het publiek valt ze van haar geloof en meteen barsten de bedreigingen van alle kanten los. Met voor iedereen heel grote gevolgen. Amal moet onderduiken (in een tuinhuisje – WOII?) en als ze de talentenjacht uiteindelijk wint gebeurt er iets dramatisch met echtgenoot Bor.

In de verhaallijn zijn een aantal populaire onderwerpen te herkennen. Denk aan (en ik ben niet volledig): 9-11, Ayaan Hirsi Ali, Zwart-Wit, de verwijzingen naar WO II, radicale islam tegen het vrije Westen, Joden en onderduiken, terrorisme en radicalisering, Pim Fortuyn en vooral de verhouding tussen goed en kwaad.

Ik vond het -met het spectaculaire begin- een prachtige roman, die me meesleurde in het thrillerachtig en boeiend geschreven verhaal.

Het was voor mij een pageturner en ik heb het boek met enorm veel plezier in een paar dagen uitgelezen.

Van mij krijgt het een 8.

 John

 

03.

Ik vond het al met al een beetje te veel van het goede. Om zoveel gebeurtenissen uit het recente verleden in een verhaal te stoppen was niet geloofwaardig meer voor mij.

Er werd zeer uitvoerig verteld wat er speelde op dat ogenblik en daar stond tegenover dat de tijd als een speer ging. Het bleef maar doorgaan.

Het was nou niet direct het soort boek of verhaal wat ik geweldig vind. Geen roman en ook geen thriller. Heb het maar snel uitgelezen.

Ik geef het boek een 6

Ed

 

04.

Het verhaal is vanuit het perspectief van Zelda, de hoofdpersoon uit ‘de Stem’ geschreven, ze is psychoanalytica en getrouwd met Bor, een populaire advocaat. Op het moment dat zij het ja-woord aan elkaar gaven, boorden zich 2 vliegtuigen in de Twin Towers, een paar honderd meter van hun trouwlocatie. Zelda is eerder getrouwd geweest, haar man, Herman, pleegde zelfmoord. Uit dit huwelijk heeft ze een zoon. Van Boris heeft ze twee kinderen, een jongen en een meisje. Ze zijn Joods en nemen een oppas, Amal, een moslima en asielzoeker. Dit is een interessant gegeven, wat te weinig wordt uit gediept.

Een aantal gebeurtenissen uit de laatste decennia liggen volgens mij ten grondslag aan dit boek. Natuurlijk 9/11, daar begint het boek mee, maar ook de moord op Pim Fortuyn in het mediapark, de moord op Theo van Gogh met de papieren boodschap op zijn buik, de asielzoeker Ayaan Hirsi Ali zie ik terug in Amal, de Somalische die ook haar geloof verre van zich afwerpt en tot slot Jennifer Lopez, de geweldige, donkere zangeres die bij de inauguratie van president Biden haar prachtige stem laat horen.
Hussel bovenstaande goed door elkaar en probeer er een samenhangend verhaal van te maken. Dat is Jessica Durlacher in ieder geval niet lukt. Er is nauwelijks samenhang in dit –  vanuit één perspectief – geschreven verhaal, er blijven veel losse eindjes hangen. Weinig diepgang, zeker in het tweede stuk – daar lijkt het of je een thriller leest.
Nee, na de laatste bladzijde kom ik niet verder dan een 5.

Peter

 

05.

Het begin pakte me meteen, de aanslag op de twin towers. Het is een heel markant tijdstip geworden in de levens van een heleboel mensen van onze generatie. Bijna iedereen weet nog wat hij/zij op die dag deed. Karien en ik waren de dag van dit gebeuren op vakantie op La Palma (Canarisch eiland) en moesten een paar dagen later met het vliegtuig terug naar Nederland…. Maar om op het boek terug te komen, een goed verhaal over de extreme Islam, de terreur die daarvan uitgaat en de slachtoffers die daarbij vallen. Eerst in het groot bij de twin towers en later de vele terreuraanslagen in de wereld die er op volgden, maar ook in het klein bv bij sommige mensen in een AZC en later in het gezin van Zelda en Bor. Een extreme ideologie, in dit geval de Islam, maakt niet alleen slachtoffers in de groep zelf, maar ook bij mensen die er weinig of niets mee te maken hebben. In het boek eerst bij de twin towers in het groot en later in het klein bij het gezin van Zelda en Bor en wel op het moment dat ze partij kozen voor Amal, de vrouw die radicaal brak met het mohammedaanse geloof.

Ik geef het boek een 7 ½

Eric

 

6.

Bij het lezen van eerste bladzijden, de aanslag van nine eleven in New York, dacht ik waar gaat dit nu over? Wie begint nu zo een boek?  Maar ja, verder lezend, paste het toch wel goed in het verhaal dat ze heeft geschreven. De wereld die voorgoed is veranderd, na de aanslag. Het wantrouwen van alles wat anders is, dat vanaf dat moment in onze samenleving is gekropen.. Natuurlijk kun je ook zeggen, dat dit verhaal erg gekunsteld is, met een paar voor de hand liggende gebeurtenissen en de populariteit van programma’s als de “Voice” . Toch heeft het verhaal mij wel gepakt en ben ik wel blij met de keus van Pierre, om dit boek op onze leeslijst te zetten. Het beschrijft een tijdsbeeld en gebeurtenissen die we allemaal hebben meegemaakt en die ons eigen kijk op zaken ook ongetwijfeld heeft beïnvloed. Verder vond ik het ook wel helder en vlot geschreven.

Ik geef een 7,5

 

7.
Arie v. R.

De Stem is een vlot verteld verhaal. Er zit spanning in en is goed opgebouwd.
Jessica Durlacher gebruikt in haar boek soms mooie metaforen.  Jammer, dat zij (te) uitvoerig gevoelens van personen (m.n. Zelda) beschrijft.  Daarbij schuwt zij ook niet om met grote regelmaat  (onnodig)  moeilijke woorden te gebruiken. Daarmee schrikt ze ongetwijfeld jonge lezers af.
Jammer, want het verhaal is erg actueel.  Overigens, als lezer hoef je zeker niet met haar politieke stellingname eens te zijn: zelf stoorde ik me aan de te sterke afschildering van de zwarte kant van de islam. Een dergelijke  zwart-wit-tegenstelling had ik liever niet zo sterk in het verhaal gezien! 

“De Stem” is niet echt een toproman, daarvoor komen er te vaak ‘toevalligheden’ in voor. Verder zijn overeenkomsten met The Voice en Ayaan Hirsi Ali wel erg voor de hand liggend. Toch vind ik het een vlot geschreven boek en daarom geef ik het een 7.

Pierre

 

8

Laat ik met de deur in huis vallen: ik heb het boek ‘De stem’ van Jessica Durlacher met veel plezier gelezen. Ze heeft naar mijn mening een mooie schrijfstijl (mooie metaforen), ze weet de spanning er goed in te houden en haar boek leest prettig.

Het verhaal heeft een logische consistente opbouw (goed te volgen) en speelt zich af in drie tijdlagen. De actuele situatie in de wereld komt tot uitdrukking: de spanningen die er zijn en die verhevigd zijn met 9/11 waar het boek mee begint.  Wel vind ik dat in het boek de Islam wel erg negatief afgeschilderd wordt. Ook komen personages niet altijd geheel geloofwaardig over.

Dat neemt niet wel dat Durlacher gelijk heeft dat er veel kwaad in de wereld is. Het kwade en het goede bestaan naast elkaar. Goed en kwaad bestaan naast elkaar en vaak tegelijkertijd.

Ook is de roman gelaagd qua verhaallijnen. Natuurlijk het verhaal van Amal en haar overgang van moslima naar een seculier meisje en de verschillende  reacties die dat oproept, maar ook de moeder-zoonrelatie (Zelda-Philip). Durlacher weet de verhaallijnen goed en vakkundig in elkaar te vervlechten. Durlacher is wat mij betreft een ‘literaire componist’.

Een dikke 8!

René