De Meeste Mensen Deugen – Rutger Bregman – en Bezette Gebieden – Arnon Grunberg –

Beoordeling gelezen boeken:

René

De meeste mensen deugen – Rutger Bregman

 Ik heb dit omvangrijke boek met veel plezier gelezen. Bregman schrijft goed en duidelijk en maakt zijn punt.
Hij weet waar hij het over heeft. Hij heeft de gave de lezer, in ieder geval mij, mee te slepen in zijn verhaal, al is het soms wat langdradig.
Hij prikkelt de lezer, misschien wel vanwege het eenzijdige standpunt dat hij inneemt.
Het is zondermeer een eenzijdig boek, maar op de titel valt niets af te dingen lijkt mij: die klopt wel. De meeste mensen zijn (gelukkig) van goede wil en deugen dus. Dat is ook mijn standpunt (zo pessimistisch ben ik niet), daarin hoeft Bregman mij niet te overtuigen.
Het is een andere boodschap dan die van het pure calvinisme: de mens is tot niets goeds in staat. Dat is eveneens een eenzijdige stellingname waar het nodige op af te dingen valt.
Maar goed: de realiteit dwingt ons wel te erkennen dat er helaas behoorlijk wat rotte appels in de schaal liggen. Mensen deugen niet altijd.
Hoewel een positief geluid als dat van Bregman ook wel eens gehoord mag worden moet ik zeggen dat zijn boek mij grosso modo zeker niet overtuigt: daarvoor is het te eenzijdig.
In mijn visie is de mens van nature niet goed of slecht. Afhankelijk van de omstandigheden zijn we tot veel goeds in staat, dat staat buiten kijf. Maar ook tot veel slechts!
Ik hoef geen voorbeelden te noemen.

Het boek van Bregman was voor mij aanleiding om me in de afgelopen periode wat meer te gaan verdiepen in ‘het kwaad’. Daar is veel meer over geschreven dan over het goede ….. Het kwaad imponeert op een of andere manier toch meer dan het goede.
Ik raad aan: Klaas Rozemond, ‘Het menselijk kwaad’, recentelijk verschenen bij Boom uitgevers. In dit boek wordt ook uitgebreid ingegaan op het proces Eichmann en de visie van Hannah Arendt. Ook Susan Neiman heeft een mooi boek geschreven over het kwaad: ‘Het kwaad denken’, uitgegeven door Lemniscaat. Zeer de moeite waard is ook de bundel interviews die Stevo Akkemans verzorgde en die gebundeld zijn in de uitgave ‘Wat is dan goed?’ (Lemniscaat): in dit boekje worden schrijvers, theologen, filosofen en psychologen ondervraagd.
Kortom: Bregman was voor mij wel en goede aanzet om me wat breder te verdiepen in de materie.
Over goed en kwaad is nog niet het laatste woord gesproken…… en dat laatste woord zal ook niet gesproken worden denk ik.

Cijfer voor het boek: 8

(en dat cijfer is dan niet gegeven omdat ik het eens zou zijn met de schrijver).

Ik vond het ook een goede keuze van Eric om dit boek eens onder handen te nemen. Jammer dat we er niet in een bijeenkomst over hebben kunnen spreken.
Bezette gebieden – Arno Grunberg
Bezette gebieden is volgens mij het eerste boek dat ik van Grunberg gelezen heb.  Ik las het gedurende de vakantie, het grootste deel op een dag dat het veel te warm was om andere dingen te doen. Ik moet zeggen dat het boek mij op zich wel greep. Ik heb het eigenlijk met een zekere glimlach gelezen, maar ik vond het wel een tamelijk absurd verhaal. Er zaten zeker ook komische elementen in.
Toch merk ik dat nu ik mijn oordeel opschrijf, het boek moet doorbladeren om weer helder te krijgen waar ik over ging. De inhoud heeft dus niet zoveel indruk gemaakt, dat deze is blijven hangen.
Qua stijl: ik vind het goed geschreven. Het leest soepel.

Cijfer: 7.

Arie van der H

Eerlijk gezegd was het schrijven van mijn beoordeling van de boeken er op ingeschoten.
Maar hier is die dan toch.
DE MEESTE MENSEN DEUGEN (RUTGER BREGMAN).
Ik had dit boek met veel plezier al gelezen. Ik ben er toen het boek de keuze van Erik was nog een keer aan begonnen maar heb dat toen niet volbracht.
Natuurlijk bekijk je zo’n boek altijd tegen de achtergrond van je eigen leven en ervaringen. Dan klopt het ook: de meest, nagenoeg alle mensen deugen.
Het beeld strijdt daarmee wanneer je de krant leest. Daar is het dagelijks kommer en kwel. En blijkbaar interesseren we ons alleen voor de vervelende dingen in het leven. Als het mis gaat, er, liefst slaande, ruzie is, doden vallen, moorden worden gepleegd. Aan de mooie dingen in het leven besteden we vooral aandacht in het privéleven.
Ik heb me erover verwonderd, dat de meest spraakmakende onderzoeken zo zijn gemanipuleerd dat ze een volledig tegenovergesteld beeld laten zien. Hoe komt dat toch dat mensen dit doen? Wat willen ze daarmee bereiken? Roem? Uiteindelijk is het een afgang. We kennen de voorbeelden ook uit de Nederlandse praktijk (onder andere Diederik Stapel). Toch onderschrijf ik wat Rutger Bregman schrijft, maar enige nuancering past, want toch, al zijn het er vele malen minder dan degenen die wel deugen: ‘teveel mensen deugen niet’.

Voor mij scoort het boek een 8.

BEZETTE GEBIEDEN ARNON GRUNBERG.
Ik heb het boek uitgelezen en dat vind ik een hele prestatie. Ik heb werkelijk geen idee wat Grunberg ons met zijn boek heeft willen vertellen. Bij de keuze was ik al verrast dat een boek van Grunberg was gekozen. De eerdere boeken die ik van hem had gelezen vond ik ook (al) niets. Sex in alle bizarre vormen voert steeds de boventoon en eerlijk gezegd ben ik zeer verbaasd over de recensies die hij ervoor krijgt. Mij boeit het niet.
Het verhaal draagt bovendien in het geheel de titel van het boek niet. Waar ik verwachtte dat het over de problematiek in Israël in relatie tot het palestijnse vraagstuk zou gaan, kwam ik van een koude kermis thuis. Hij heeft of zal ook niet veel onderzoek hebben gedaan c.q. hebben moeten doen om het boek te schrijven.

Voor mij scoort het boek een 4.

Ed

DE MEESTE MENSEN DEUGEN (RUTGER BREGMAN).

Wat een  leeservaring. Ik vond het meer een boek waarvan de uitkomst al bij het begin bekend was bij de schrijver. Een paar negatieve ervaringen tegenover een heleboel voorspelbare positieve. Het was niet direct mijn soort of boek. Veel te veel verhaaltjes om gelijk te krijgen. Het is ook alweer een tijdje dat ik dat boek in mijn handen heb gehad.                   

Ik geef dit boek een 6

BEZETTE GEBIEDEN ARNON GRUNBERG.
Wat een boek en wat een schrijver. Verknipte schrijver schrijft een verknipt boek. Dit was over de top. Het eerste wat mij opviel was dat Arnon Grunberg de prijs wilde binnenhalen voor de allerlangste openingszin.
Bizar waren ook de opeenvolgende gebeurtenissen die op zijn pad kwamen (bij een zeer vreemde psychiater met schijnbaar maar één patiënt). Het was werken om dit boek uit te lezen.
Ik zal wel iets gemist hebben om de diepere betekenis van dit verhaal te begrijpen, maar dat zal dan maar. (Ik wil iets lezen wat ik leuk en interessant vind en dat miste ik helaas bij de twee laatste boeken). Deugde deze psychiater wel ?

Het cijfer voor dit boek is een 4.5.

Peter

‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman
In dit boek weerlegt hij het wereldbeeld van veel mensen dat de mensheid in wezen ‘slecht’ is en dat slechts een klein beetje ‘beschavingsvernis’ voorkomt dat we continu in oorlog zijn of elkaar op een andere manier het leven zuur maken. Nee, bij Bregman is de mens in wezen geneigd tot het goede en dat betekent bij hem vooral dat mensen elkaar willen helpen, contact willen maken en vrienden worden. En hierbij geeft hij talloze voorbeelden en tien leefregels om vanuit dit positieve beeld de wereld te veranderen. En dat alles zonder ‘soft’ te worden.
Het is wel jammer dat de ‘slechteriken’ zoveel aandacht krijgen in de media, zodat mensen denken dat ze in de meerderheid zijn.

Ik geef het boek een 8.

Bezette gebieden van Arnon Grunberg                                                                Wat een bizar verhaal.
Ik dacht een verhaal te gaan lezen met historische achtergronden over bezette gebieden in Israël, waarbij de schrijver met al zijn kennis op dit gebied een standpunt zou innemen. Vergeet het. Ik las een verhaal over een gewezen psychiater die vele grenzen overschreed, dat wel. Verder is het een niet realistisch en een niet komisch verhaal waarbij geen onderliggende verwijzing naar de titel is te ontdekken. Tenminste, ik zie het niet.
Bizar.

Ik geef dit boek een 4

Arie van R

De meeste mensen deugen!
Van meet af aan vond ik het een studieboek. Niet echt een verhaal waarin je wordt meegenomen. De titel bevalt me wel en ik kan ook niet anders dan beamen, dat het overgrote deel van de mensen dat ik in mijn leven ontmoet heb, geen kwade bedoelingen had. Maar ja, of ze daarmee dan ook deugen? Wat is deugen eigenlijk? Daar geeft Rutger ook geen antwoord op. Ik werd ook wel een beetje simpel van al die verwijzingen naar studies en onderzoeken. Het zijn er te veel. Dat was in die zin wel fijn, dat het boek eerder uit was dan ik vooraf vreesde, immers de laatste 80 bladzijden waren verwijzingen naar allerlei bronnen. Over de vermeende manipulaties en fouten van studies, waar Rutger veelvuldig naar verwijst, valt ook nog wel wat te betwisten, maar voor je het weet ga je dan op dezelfde voet verder als hij en juist daar ligt mijn bezwaar.

Al met al ben ik maar matig enthousiast over het boek. Mijn cijfer: 6.

De bezette gebieden
Eigenlijk wel een tegenhanger van het boek van Rutger Bregman. Wat een cynische wijze van schrijven en wat een treurige figuren allemaal. De één nog erger dan de ander. Eerlijk gezegd kon ik er geen chocolaa van maken. Hoe krijg je het verzonnen? Maar vooral, wat beoogt hij nu eigenlijk? Het leven als wreed spel, waar je maar aan mee moet doen? Volgens mij had Kadoke ook andere keuzes kunnen maken dan hij nu heeft gedaan. Maar ja, dat paste blijkbaar niet bij de ideeën van Grunberg. Overigens vond ik niet alles treurig en/ of cynisch of zelfs ranzig. Op één of andere manier hield het boek wel mijn aandacht vast, maar echt met plezier heb ik het niet gelezen. Ook hier geef ik niet meer dan een magere 6 voor.

John
De Meeste Mensen Deugen – Rutger Bregman
Een fascinerend boek. Begenadigd schrijver. Een uitdagende titel.
Het boek probeert mij te overtuigen dat de mens wel deugt en dat deze van nature de ander graag wil helpen. Om dit aan te tonen komt Bregman met een aantal voorbeelden. Deze zijn indrukwekkend, maar wel enigszins positief bij elkaar gezocht.
Na het lezen van zijn gehele positieve opsomming mis ik een balans. Ik mis een balans tussen zijn positieve mensbeeld en het (niet aangehaalde) negatieve om zijn stelling ”De Meeste Mensen Deugen” goed te onderbouwen. Ik mis sowieso een groot aantal negatieve voorbeelden. Ik denk bij voorbeeld aan de Duitsers en de Japanners in WO2, de burgeroorlogen in Congo en niet te vergeten de Rwandese Genocide en … Srebrenica.
Door het ontbreken van deze balans ben ik aan de geloofwaardigheid van dit boek gaan twijfelen. De vraag: “is de mens van nature goed of kwaad” is voor mij te eenzijdig en te positief belicht in dit overigens zeer onderhoudende boek.
De schrijfstijl van Bregman is vlot en het leest heel aangenaam.

Ik waardeer dit boek met een 7.

Bezette Gebieden – Arnon Grunberg
Na het lezen van de eerste zin, die (op mijn E-reader) 4 bladzijden in beslag nam, heb ik twee weken het boek niet meer aangeraakt. Ik was de moed kwijt om hierin verder te gaan. Maar omdat ik alle boeken, die binnen onze leesclub voorgesteld worden, ook helemaal wil lezen ben ik telkens weer begonnen. Telkens weer heb ik de moed bij elkaar geraapt en de tijd opgebracht om in deze ongeloofwaardige wereld van Otto Kadoke mijn weg te vinden. Telkens weer kwam ik in een wereld waarin alle hedendaagse populaire onderwerpen de revue moesten passeren. En ze moesten ook allemaal in het leven van één man passen, in het leven van Otto Kadoke.
Ergens in het boek staat: “Het leven is een wreed spel waaraan je mee moet doen” en zo heb ik het lezen van dit boek ook ervaren. Een wreed boek, letterlijk en figuurlijk!
Dit was voor mij één keer Arnon Grunberg, maar dan ook nooit meer (hoop ik)! Een 4,5.

Pierre 

De meeste mensen deugen:
Boek is vlot geschreven. Tijdens het lezen heb ik me vaak afgevraagd hoe het mogelijk is dat een schrijver van deze leeftijd (32 jaar) zoveel kennis heeft van en gelezen heeft over psychologie, economie, biologie, archeologie (en ongetwijfeld ben ik niet compleet met mijn opsomming van de besproken wetenschappen die ik in dit boek tegenkwam). Ik ervaarde dat bij dit boek als een plus-, maar ook als een minpunt. De bewijzen dat de meeste mensen deugen, worden in mijn ogen daarmee sterk anekdotisch. Maar, het boek las daardoor ook wel erg vlot. Mogelijk iets te vlot, want bij het opschrijven van mijn oordeel ontdekte ik, dat ik bij het schrijven mijn beoordeling (te) veel van de inhoud was kwijtgeraakt.
Inhoudelijk heeft het boek me niet weten te overtuigen: ik wil graag geloven dat de meeste mensen deugen, maar vele gebeurtenissen in het verleden en heden wijzen toch regelmatig in een andere richting!

[ 7]

Bezette gebieden:
Het nieuwste boek van Arnon Grunberg gaat over liefde en haat, over opoffering en onbegrip, maar ook  over veganistische koekjes en moord. Bezette gebieden is ook een boek waar het cynisme van afdruipt.
Het was weer al lang geleden dat ik iets van hem had gelezen. Natuurlijk kende ik zijn debuutroman Blauwe maandagen (1994) en Figuranten (1997). Aan de roman Tirza was ik ooit begonnen, maar dat had ik voortijdig weggelegd. Ook zijn boekenweekgeschenk uit 1998 De Heilige Antonio, had op mij – zoals dat wel vaker bij cadeaus ‘aangeboden door uw boekverkoper’  gebeurt – weinig indruk gemaakt. De hoogste tijd dus voor een hernieuwde kennismaking met deze schrijver. Helaas is die door dit boek op een teleurstelling uitgedraaid.
De recensies waren unaniem lovend, maar daarin herken ik mijn leeservaring niet of nauwelijks terug.
Inhoudelijk: bizar en bewust grensoverschrijdend. Regelmatig dacht ik: ‘Wat ben ik nu in hemelsnaam eigenlijk aan het lezen.’ Dat hij in dit boek groepen als religieuze joden of een club als ‘Christenen voor Israël een veeg uit de pan geeft, is voor zijn rekening, maar ik mis bij dat alles die humor waar recensenten het zo graag over hebben.  Bij een schrijver die tot de succesvolste auteurs van onze tijd behoort, verwacht ik ook een roman die bij mij ‘blijft hangen’.
Arnon Grunberg weet een verhaal vlot te vertellen, maar doet dat met een inhoud waarmee hij mij niet weet te raken.

 

[ 4,5]