De stille oorlog van mijn Vader – Annemieke de Schepper

Arie v.d. H

Ik heb de sfeer en gevoelens die de schrijfster met het boek wil oproepen niet kunnen pakken. Veel van de gebeurtenissen die passeren zijn voor mij niet (zo) belangrijk en interessant en zij verbindt er conclusies aan die ik nogal ver vind gaan/zwaar vind.
Door (de, volgens mij) persoonlijke betrokkenheid van de schrijfster bij het verhaal zal de betekenis van de gebeurtenissen voor haar ongetwijfeld een andere dimensie hebben.
Ook valt me op dat waar de schrijfster enige nieuwsgierigheid en spanning oproept, ze die dingen vervolgens in het boek laat liggen en niet verder uitwerkt (bijvoorbeeld over het dagboek van de moeder).
Het boek is voor mij daarom niet meer dan een streekroman. Het is overigens wel vlot geschreven.
Qua score kom ik niet verder dan een 5.
Ik ben het overigens eens met ‘andere’ Arie dat het toch wel erg jammer is, dat we onze ideeën niet kunnen delen in een bijeenkomst. Ik mis die ook en ben het met hem eens dat we de afgelopen jaren veel met elkaar hebben opgebouwd.

Arie v. R

Hierbij mijn oordeel over het boek. Ik moet zeggen, dat ik best onder de indruk ben van het verhaal en de manier waarop het is geschreven. Ik vind het heel toegankelijk geschreven en ook met heel veel gevoel en warmte voor haar vader. Ook is de schrijfster best wel openhartig over zichzelf en haar familie. Ik denk daarbij aan haar aanvankelijke desinteresse voor haar vaders verleden en ook aan het benoemen van de scherpe kantjes binnen de familie. Ook de herkenning van veel locaties en situaties in het boek, vond ik wel bijzonder. Kortom, ik vind het een boek om aan te raden aan andere lezers en ik waardeer het met een 8.

Ed

Even wat tijd gegund om wat over het boek te zeggen.
In het begin dacht ik, dat leest gemakkelijk: eindelijk een goed boek. Maar dat was snel over.      
Ik heb het niet uitgelezen. Een hoofdstuk heb ik overgeslagen: dat vond ik te heftig op het ogenblik. Het stuk over de oorlog heb ik niet overgeslagen, maar over De slag om de Schelde heb ik al het een en ander gelezen.
Het grootste gedeelte van wat ik heb gelezen in het gekozen boek vond ik een moeder- dochter -verhaal met stukken hoe het leven vroeger was. Dat leken kopieën uit het boek Gouden Jaren.
Met andere woorden: ik vond er niks aan.  Ik geef het boek een cijfer 6.

John

Annemieke de Schepper heeft een prachtige debuutroman afgeleverd.
In de roman zit hoofdpersoon Anna (lang) op de veerpont naar Perkpolder. Ze heeft de as van haar vader bij zich. Haar moeder is dementerend. Anna is op zoek naar een antwoord op de vraag: Wie was mijn vader? De roman beschrijft, op een goed leesbare wijze, de angst van de Zeeuwen tijdens de Slag om de Schelde en de gevolgen daarvan.
Piet (haar vader) verbleef in het kader van de arbeidsdienst in Noord-Brabant toen zijn ouders en negen broers en zussen in Biervliet hachelijke uren doormaakten in oktober 1944. Piet was hierdoor een buitenstaander geworden.
Een boeiende roman met hierin centraal de beklemmende pogingen van vader Piet om zijn plaats in het gezin weer in te nemen.
Een goed lezende roman, waarin ik de z.g. arbeidsdienst in zijn algemeenheid maar ook in Noord-Brabant onderbelicht vind (maar misschien is dit een persoonlijke belangstelling!)
Dit boek, geschreven in een bekende omgeving, bleef boeien en las heel gemakkelijk.
De waardering hiervoor van mijn kant is: 7

Eric

Toen ik hoorde welk boek we gingen lezen heb ik al een paar recensies bekeken voordat ik met het boek begonnen ben. Alle recensies, die ik gezien en gelezen heb, waren lovend en dan ga je er met een (te) hoog verwachtingspatroon in. Ik vond het zeker geen slecht boek, maar zo lovend als de recensies waren vond ik het ook weer niet. Als cijfer zou ik het een 7 willen geven. Ook de titel van het verhaal “De stille oorlog van mijn vader”, (dat werd pas laat duidelijk in het boek), terwijl ik het veel meer een familie drama vond waar blijkbaar weinig in de familie over gesproken werd, ondanks de vele bijeenkomsten in Zeeland. Je zou denken dat er als er wel over gesproken was toch het een en ander bij de schrijfster was binnen gekomen.
Het heeft misschien ook te maken met hoe mijn familie met het oorlogsverleden om ging. Diverse familie leden hebben in Japanse concentratiekampen gezeten en daar werd echt wel degelijk over gepraat, waarbij ik zeker niet alles te horen heb gekregen, want ik was een van de jongsten en die werden een beetje ontzien. Aan de andere kant hoor je ook weer veel verhalen van mensen die in de oorlog een trauma hebben opgelopen er nooit met hun naasten over hebben gesproken.
Al hoewel ik wel het een en ander over de strijd in Zeeland heb gehoord, is het natuurlijk wel vreemd dat ik er in de geschiedenislessen op school nauwelijks iets over gehoord heb.

Pierre

De omslag van het boek vermeldt dat het hier de debuutroman van de schrijfster betreft. Annemieke de Sch. heeft een vlot verteld verhaal geschreven. De inhoud van deze roman, gedeeltelijk autobiografisch, verhaalt over het afscheid nemen van een vader in de meest letterlijke zin van het woord, maar ook over de zoektocht naar het verleden van ouders.                                        
Het boek vertelt kleinmenselijk leed, maar biedt ook vertelstof over de oorlogsellende in Zeeuws-Vlaanderen. Een boek waarin 76 jaar na de slag rondom de Westerschelde een vergeten geschiedenis volop aandacht krijgt: die geschiedenis verdient verteld te worden.
Annemieke de Schepper weet mij regelmatig met dit verhaal te boeien, maar houdt daarbij niet altijd mijn aandacht vast. Dat heeft misschien ook te maken met haar (te) eenvoudige stijl en woordkeuze.
Sommige stukken in het verhaal vormden voor mij wel een Memory Lane.
Verhalen van mijn moeder, afkomstig uit Hulst, kwamen weer boven: de verschrikkingen van het bombardement in september 1944. De bommenregen die de kerktoren in brand schoot en waarbij de spits voor altijd verloren ging. De ouderlijke woning waar huisarts dokter Casparie, actief in het verzet, wist onder te duiken. Maar zeker zo belangrijk de vaststelling dat deze generatie nauwelijks sprak over de vele angstige momenten!
De tocht naar “de overkant” met de pont Kruiningen – Perkpolder (in de zomermaanden regelmatig gemaakt) is voor mij een jeugdherinnering waar ik graag aan terugdenk.
Ik heb het boek met veel plezier gelezen en geef het 7,7

René

Een zeer lezenswaardig levensverhaal. Een uitgebreidere motivering volgt nog.

7,5

Peter

De pont van Kruiningen naar Perkpolder heeft ons, mijn vrouw en ik, vaak overgezet. Ik ken de sfeer van het wachten, het oprijden, vanaf het autodek de lange trap naar boven, door de smalle gangetjes naar de kantine, direct in de rij aansluiten bij het buffet voor de koffie en het broodje kroket. Zeer herkenbaar allemaal. We hebben zelfs ook meegemaakt dat de pont een half uur stuurloos bleef dobberen op de Westerschelde: een mankement aan de stuurinrichting verhinderde de voortgang in de juiste richting.
Grappig om dit soort situaties in dit boek weer tegen te komen, ik had er lang niet meer aan gedacht.
Een compliment voor de schrijfster, Annemiek de Schepper, om door haar schrijfstijl deze beelden zo – bijna tastbaar – scherp bij mij op te roepen.
De stille oorlog van mijn vader is een mooi verhaal met diverse lagen. Menselijk onvermogen én vermogen komen aan bod en de trieste geschiedenis van de kwetsbaarheid van de mens: moeder wordt zwaar dement en vader sterft aan kanker. Veel – zeker voor mij – gebeurtenissen zijn herkenbaar: het oudste meisje moet het huishouden gaan bestieren als moeder in het ziekenhuis ligt, en haar baan bij de pastorie opgeven. De norse vader die in deze situatie zijn kinderen verbiedt om nog plezier te hebben en te maken. (Lees ‘Nooit meer Valentijn’).
De intensie van de hoofdpersoon, Anna, om de as van haar vader terug te brengen naar zijn geboortegrond, Zeeuws-Vlaanderen, is goed en schraagt het verhaal.
Mijn cijfer voor dit bijzondere boek: 6,8. Dit komt door de wat taaie stukken die erin zitten, hiermee bedoel ik dat het soms wat bondiger en korter geschreven had kunnen worden en een paar – voor mij – onwaarschijnlijkheden die worden beschreven: de Duitse en Engelse soldaten die bij de bevrijding van Biervliet door elkaar heen liepen en de ‘oorlog even stopten’ omdat een gezin de straat moest oversteken.