Leesclub De Snor

OPGERICHT in 2011 AANTAL LEDEN acht mannen LEEFTIJD tussen 64 en 73 STANDPLAATS Roosendaal en Breda SAMENKOMST eens in de 5 à 6 weken HUISREGEL ze gaan pas ná de boekbespreking aan de wijn

En hup, het boek verdwijnt in de papierbak

Een leesclub: dat is toch vooral een vrouwendingetje. Ed, Erik en Pierre – respectievelijk gepensioneerd drukker, coach bij het UWV en docent Nederlands – raakten hierover elf jaar geleden in gesprek op een verjaardag. En besloten even later met vijf bevriende mannelijke leesfanaten leesclub De Snor op te richten.

Grappend werd verplicht gesteld dat nieuwe leden óók besnord moesten zijn, net als Ed, Erik en Pierre. In de praktijk hanteren ze een losser gezichtsbegroeiingsbeleid. Arie – die ook is voorzien van een baard, en daaraan zijn bijnaam Barie dankt – mag ook aanschuiven.

Eens in de vijf à zes weken komen ze bij elkaar. Een huisregel bij De Snor is dat er tijdens de boekbespreking enkel koffie en thee wordt geschonken. Pas daarna is het tijd voor een goed glas rode wijn en Franse kazen. O, en een plakje Spaanse worst voor Ed, want die lust geen kaas. Wat iedereen gemeen heeft, is de bourgondische levensinstelling. Tijdens de nazit wil het weleens lang onrustig blijven in het Roosendaalse.

Wat betreft de boeken: dat gaat alle kanten op. Het geluk van Limburg van Marcia Luyten leende zich goed voor het ophalen van jeugdherinneringen. De tuinen van Buitenzorg van Jan Brokken maakte pittige discussies los. Erik met zijn Indische roots las dat vanuit een ander perspectief dan Pierre, wiens schoonvader heeft moeten vechten tijdens de politionele acties.

De toon van de discussies blijft altijd respectvol en belangstellend. Ze zijn echte vrienden geworden. Leesvrienden die veel met elkaar hebben meegemaakt. Zoals die ene avond in de zomer van 2013. Ze zaten in de tuin en bespraken Het verslag van Brodeck van Philippe Claudel. Wáárdeloos boek, oordeelde oud Snor-lid Frans. Hij tilde prompt het deksel van de papiercontainer en gooide met een sierlijke boog – hup! – het boek in de vuilnisbak. Een legendarisch leesclubmoment. Als een boek niet in de smaak valt, zeggen ze sindsdien: ‘Zal ik de containerklep alvast voor je opendoen?’

door

Annabel Oosteweeghel

Zelfs Tante Betsie was op het feestje.

Het Bredaas Volkslied spreekt over

“Breda vooruit, de klokken luiden,
Breda, Gij blijft de schoonste stad van ‘t zuiden.”

Donderdag 18 november, aan het einde van een rondwandeling door het centrum van het ‘Haagje van het Zuiden’ zal menig lid van onze leesclub deze woorden hartgrondig hebben beaamd.

De viering van het tweede lustrum van Leesclub De Snor (door corona met ’n jaar uitgesteld) startte om 11.00 uur bij Tante Betsie.  In de lunchroom aan de Sint Janstraat , ons warm aanbevolen door Eric, genoten we van een prima kop koffie met zelfgebakken appeltaart. Voor liefhebbers ook een plek waar alle woonaccessoires (veelal te vangen onder de noemer vintage) te koop zijn. Mogelijk voor sommige bezoekers een aardige toevoeging van wat horeca kan bieden, maar niemand in onze leesclub werd vrolijk bij  het vooruitzicht de rest van deze dag een oude stoel of grappig kastje te moeten meeslepen. Onze afrekening hier vermeldde daarom alleen de onkosten van 16 koppen koffie en  8 forse stukken appeltaart.

Nadat we alle Betsies of hoe de dames in de bediening ook mochten heten  een prettige voortzetting van deze dag hadden toegewenst, liepen we richting Grote Markt. Even later, bij het passeren van de Grote of Onze-Lieve-Vrouwekerk , zagen we de grote deur ( ook voor ons) wijd openstaan: voldoende reden om hét herkenningspunt van Breda weer eens aan te doen. En precies zoals op eerdere momenten bleek dat dit gebouw, eigenzinnig geconstrueerd in een stijl die het midden houdt tussen gotiek en renaissance, een bezoek ten volle waard. We komen ongetwijfeld op een later moment nog eens terug.
Ons programma vermeldde voor vandaag nog een ander adres. Bij het organiseren van deze dag was met de uitbater van restaurant Mr. Moos een ruime tafel gereserveerd voor een lunch. In het hierop volgende uur kreeg elk clublid alle gelegenheid voor bestelling en nuttigen van een prima gerecht met bijpassend drankje. Daarbij gingen heel wat verhalen en opmerkingen over tafel, zodat de later binnengekomen gast bijna over het hoofd werd gezien. Deze ‘mystery guest’ introduceerde zich als Henk Mannaert en stadsgids voor de komende twee uur. Samen met de enthousiaste Bredanaar liepen wij daarop over Grote Markt en door zijstraten intussen luisterend naar alle informatie over leven en wonen vroeger en nu in het centrum van deze mooie Brabantse stad.

Toen zowel de klok van de Grote Kerk als ons polshorloge 16.00 uur aangaf, was dat het sein om afscheid te nemen van Henk. Sommigen van ons zetten daarmee ook een punt achter deze goed bestede dag, anderen bezochten nog snel ’n horecagelegenheid voor ’n laatste drankje.
Bij het overmaken van alle Tikkies later op de avond zal menigeen ongetwijfeld hebben teruggedacht aan deze dag: het Tweede Lustrum van Leesclub De Snor. De foto’s die verschillenden van ons hebben gemaakt, tonen dat we mogen terugzien op een geslaagd ‘feestje’. Op naar het derde lustrum!                                                                                                          

P.Ch. 19/11